Η ζωή μου κλείνει το μάτι. Πονηρά. Άλλη μια άνοιξη που όλα γύρω μυρίζουν λουλούδια και νεραντζιές… Ξυπνάω το πρωί και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη με κάνει και χαμογελάω. Οκ, δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε όμως ευτυχώς είχα προετοιμαστεί από νωρίς για το ότι εκείνη η εικόνα δεν θα κρατούσε για πάντα. Κυρίως γιατί δεν ήταν απολύτως εγώ. Η μαμά μου μαζεύει παλιές μου φωτογραφίες και καμιά φορά μου τις δείχνει. Διακρίνω ένα παράπονο στην φωνή της όταν τις κοιτάζει, σαν να λυπάται. Ελπίζω για όσα άλλαξαν στην δική της ζωή και όχι στην δική μου. Εγώ τις παλιές φωτογραφίες τις φυλάω σε ένα κουτί που έχω χρόνια να ανοίξω. Έχω ένα ζήτημα με τις φωτογραφίες. Δεν κοιτάζω την εικόνα, κοιτάζω τα βλέμματα και το δικό μου βλέμμα της εποχής εκείνης προτιμώ, προσπαθώ, να το ξεχάσω..
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν. Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα - κάποιοι άνθρωποι μάλλον- με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. Ναι, μπορεί ο Ιάσονας να είναι το κέντρο του κόσμου μου, η ζωή μου όλη και ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας. Και να γελάει πολύ, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος. Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου. Ίσως γιατί μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ. Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά αρπάζει φωτιά, το ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε θηρίο, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω.
Οκ, ας πούμε αλήθειες μόνο. Και η αλήθεια είναι πως όχι, δεν θέλω να μεγαλώσω. Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ.
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη. Δύσκολη φέτος, και ταυτόχρονα ξεσηκωτική. Και εγώ έχω διάθεση για ταξίδια. Και για αλλαγές, και για εξελίξεις και για περιπέτεια. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Για που βέβαια, δεν έχω ιδέα. Όπως υποψιάζομαι πως δεν έχει ούτε εκείνο, αλλά δεν πειράζει. Η περιπέτεια έχει κυρίως να κάνει με την εξερεύνηση και το ταξίδι, και όχι με τον προορισμό.
Προς το παρόν λοιπόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια. Και θυμάμαι πάντα νοσταλγικά το νησάκι και την πρώτη βουτιά στον Άγιο Σώστη. Όπως σε όλους τους μεγάλους έρωτες που όταν τελειώσουν μένουν μόνο τα καλά, θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό. Σχεδόν μπορώ να νοιώσω τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά - τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι πάντα ασημένια από τον ήλιο και όλο μπούκλες- το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, τα γέλια, την ανεμελιά, και την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό.
Και μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει και το νησάκι να μην είναι πια στο πρόγραμμα των διακοπών μας παρά μόνο για λίγο - για ένα άντε δύο τριήμερα εκεί που ήταν τέσσερις μήνες σερί - όμως τα καλοκαίρια μου αρέσουν πάντα το ίδιο.Γιατί εξακολουθούν να έχουν γεύση βότκας και παγωτού salted caramel, να μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, να ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, να γελάνε δυνατά παρέα με φίλους αγαπημένους, να μοιράζονται όνειρα και ανεμελιά με ανθρώπους καρδιάς, να δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά λινά σεντόνια, και να με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια.
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές. Και το Λονδίνο με περιμένει με τα εισιτήρια μου κλεισμένα ήδη, και πριν απ΄ αυτό θα πάμε στο Μέτσοβο που δεν έχω ξαναπάει ποτέ. Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι. Και το μικρό παιδί μέσα στο βλέμμα μου γελάει συνωμοτικά και με τραβάει απαιτητικά από το χέρι, και κοίτα να δεις που μάλλον έχει καταφέρει να ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό. Buckle up...
